Kemal'in Yeri

“Kemal’in Yeri – Zamanın Durduğu Yer

Bazı yerler vardır…

Sadece bir kafe değil; bir sığınak, bir durak, bir hatıra kutusu gibi yaşar insanların gönlünde.

Kemal’in Yeri, tam da böyle bir yer olarak açtı kapılarını Moda’nın rüzgârla sarmaş dolaş olmuş kıyısında. Yıl 1976’ydı.O zamanlar Moda hâlâ kendi iç sesini duyabilen bir semtti. Ve denize bakan bu yamaçta, yaşlı çınarların arasına iliştirilmiş sade bir yapı, İstanbul’un bütün gürültüsünden uzak bir huzur alanı olarak doğdu. İçeri adım atan herkes, ilk önce denizin tuzlu kokusunu, sonra da demlikte kaynayan çayın narin buharını hissederdi.

Bu sade ama ruhu büyük mekânın ardında ise Kemal vardı.

Kemal Bey…

Kimi ona “Kemal Abi” dedi, kimi “Kemal Bey”, bazılarıysa sadece “Kemal”. Ama herkes, onu tanıyan herkes aynı şeyi söyledi:

“Orada sadece çay değil, zaman da demlenirdi.”

Kemal: Bir Adamdan Daha Fazlası

Kemal, eski usul bir insandı.

Kalbinde yer açmadan çay servisi yapmazdı. Her gelenle göz teması kurar, kimin huzura, kimin yalnızlığa, kimin bir dosta ihtiyacı olduğunu anlardı.

Bilir misiniz, bir kafenin sahibi insanın içini okuyabiliyorsa, o kafe artık sadece bir mekân değildir — bir karakterdir.

İşte Kemal’in Yeri, onun yansımasıydı.

Yazarlar, defterleriyle gelir, bir çay eşliğinde ilk satırlarını dökerdi bu masalarda.

Şairler, denize bakıp içlerini boşaltır, kelimeleri gökyüzüne savururdu.

Emekli öğretmenler, eski öğrencilerinin başarılarını anlatırdı gururla.

Genç aşıklar, ilk buluşmalarında denize nazır bir masa isterdi hep.

Ve herkes, Kemal’in sessizce yanlarına ilişip söylediklerini hiç unutmamıştı.